Kliknij tutaj --> 🏈 jak przekonać rodziców na wyjście ze znajomymi

- Przyszedł tu, bardzo zdenerwowany, przeklinał na cały sklep, że przecież on tylko napił się ze znajomymi, a od razu go zatrzymali, jakby to była jego wina, że zniknęli - opowiada Zobacz jak zareaguje na rozmowę z mamą twojego kolegi. A dalej po prostu wyczekuj na odpowiednie momenty i staraj się rozmawiać, a nie rzucać komendy i to na wiatr. Ten temat jest zamknięty i nie można dodawać odpowiedzi. Witam Jak przekonać rodziców do samodzielnego wyjazdu nad morze z kolegą (16lat-rodzice mu pozwalają) bez Bądź spokojna. Pamiętaj, aby nie krzyczeć, nie kłócić się i nie stroić fochów, ponieważ wtedy rodzice potraktują Cię jak małe dziecko. Udowodnij im, że jesteś dojrzała i przedstaw im dobre argumenty. Wysłuchaj też tego, co oni mają Ci do powiedzenia. Przygotuj mocne argumenty. Jak mam przekonać moją mame żebym wyszła na dwór? Jak jest ciepło to mi jest smutno że inni są na dworze i dobrze sie bawią a ja nie! Nawet na chwile moja mama nie pozwala mi iść na dwór Moji koledzy wolą się bawić na dworze a nie ze mną na klatce PS.Dzisiaj jest u mnie bardzo ciepło i ja chcę na dwór! jak przekonać rodzicow?? moi rodzice nie chcą mi pozwolic spotkać się z moją koleżanką z internetu do której jedzie się 2 godziny pociągiem. mam 16 lat i ufam jej bo już raz spotkałysmy się na żywo więc wiem że nie jest żadnym facetem. moi rodzice dzwonili nawet do jej mamy ale nadal nie chcą się zgodzić. mówią że się o mnie martwią chociaż droga jest krótka a moja Jean Francois Maurice La Rencontre Parole. Arlexpl zapytał(a) o 22:02 Jak namówić rodziców na wyjście ze znajomymi Hej 1 ocena | na tak 0% 0 1 Odpowiedz Odpowiedzi Xxxnataliaxxxx odpowiedział(a) o 16:34 podaj argumenty:) zawsze działa 0 0 Uważasz, że ktoś się myli? lub W swoim doświadczeniu kuratora zawodowego wielokrotnie spotykałem się z sytuacją, gdy dziecko nie chciało spotykać się z uprawnionym do kontaktów rodzicem. Często reakcją małoletniego był płacz, ucieczka do innego pokoju, stwierdzanie niechęci wobec rodzica, bądź inne zachowania wskazujące na dezaprobatę dziecka dla takiego spotkania. W takich przypadkach niewątpliwie konieczna jest stanowczość zarówno uprawnionego, jak i zobowiązanego, a w szczególności wskazanie dziecku zasadności spotkania z uprawnionym. Niekiedy konieczne może się okazać pozbawienie małoletniego określonego profitu w sytuacji utrzymywania się takiej niechęci, jeśli oczywiście jest to wynikiem tylko i wyłącznie kaprysu dziecka. Niemniej jednak zazwyczaj taka postawa ma drugie dno i często wynika z nieprawidłowych postaw wobec małoletniego lub napięcia pomiędzy rodzicami. Dzieci odczuwają bowiem konflikt pomiędzy nimi, często starają się przypodobać jednemu z rodziców kosztem drugiego, wiedząc, iż taka postawa może zyskać aprobatę mamy lub taty. Wielokrotnie obserwowałem podobne zachowania u dzieci i niejednokrotnie były one, niestety, wynikiem celowych działań i zabiegów zobowiązanego, który poprzez manipulację zmierzał do utrudnienia realizacji kontaktów. Dziecku obiecywano na przykład wyjście do kina, czy też kupno wymarzonej zabawki, o ile powie (najlepiej przy kuratorze sądowym lub innej osobie obecnej przy kontaktach), że nie chce spotkać się z uprawnionym. Taka praktyka zobowiązanego bywała jednak bardzo szybko ujawniana i często kończyła się postępowaniem sądowym, w którym taki rodzic był traktowany, jako osoba utrudniająca kontakty z dzieckiem. Należy oczywiście pamiętać, że każdy przypadek musi być rozpatrywany indywidualnie, i wymaga bardzo dokładnej analizy, tak, by w żaden sposób nie ucierpiało dobro sytuacji, gdy niechęć dziecka do spotkań z rodzicem nasila się i nie jest wynikiem nieprawidłowych postaw rodzica uprawnionego do kontaktów, warto w przypadku wszczęcia postępowania np. o zmianę formy kontaktów, bądź egzekucję kontaktów, rozważyć złożenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych z Rodzinnego Ośrodka Diagnostyczno-Konsultacyjnego na okoliczność istnienia bądź wykluczenia istnienia manipulacji dzieckiem. Ponadto, w sytuacji gdy ustanowiony jest nadzór kuratora nad kontaktami, warto na bieżąco współpracować z osobą sprawującą taki nadzór, informować ją o istnieniu zaobserwowanych nieprawidłowości, dziwnych zachowaniach dziecka, czy też wyrażanych przez niego opiniach, które mogą być wynikiem manipulacji drugiego z rodziców. W wykonywaniu obowiązków kuratora rodzinnego często spotykałem się z sytuacją, gdy nie mogłem nawiązać kontaktu z rodzicem, któremu przyznano kontakty z dzieckiem, a całą swoją wiedzę czerpałem od rodzica, u którego dziecko przebywa. Stała współpraca w takich okolicznościach pozwala na szybszą reakcję i może utrudnić ewentualne manipulowanie dzieckiem. Zdarzają się również sytuacje, w których dziecko nie chce się spotkać z rodzicem uprawnionym do kontaktów i nie jest to wynikiem umyślnego działania rodzica, u którego małoletni na stałe przebywa. Wówczas warto również poznać przyczynę takiej postawy. Może to bowiem wynikać z braku zapewnienia przez uprawnionego optymalnego sposobu spędzenia czasu przez dziecko podczas kontaktów np. dziecko cały dzień spędza oglądając telewizję lub też zajmuje się nim inna osoba niż uprawniony do kontaktów rodzic. Ponadto dziecko może również źle znosić postawy wychowawcze takiego rodzica np. jest zmuszane do robienia rzeczy, na które nie ma ochoty, rodzic często krzyczy na dziecko lub w drastyczniejszych sytuacjach stosuje kary cielesne. W pierwszej kolejności należy poznać przyczynę takiej niechęci i porozmawiać spokojnie z drugim rodzicem o zaobserwowanych spostrzeżeniach, ewentualnie poprosić kuratora, o ile jest ustanowiony, o pomoc w rozwiązaniu tej sytuacji, jak również skonsultować się z psychologiem. Jeżeli jednak niechęć dziecka jest jedynie kaprysem, który nie wynika z żadnych nieprawidłowości, to należy pozostać konsekwentnym i wskazać zalety takiego spotkania, nawet jeśli wskazanie zalet dziecku, jest dla osoby zobowiązanej wyjątkowo trudne. O Marcin Zaborek Marcin Zaborek- adwokat w Okręgowej Izbie Adwokackiej w Warszawie, absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, , w latach 2003-2006 społeczny kurator sądowy, od 2006 r. zawodowy kurator sądowy wykonujący orzeczenia w sprawach rodzinnych i nieletnich, w latach 2008-2009 delegowany do pełnienia obowiązków Głównego Specjalisty w Wydziale Kurateli Departamentu Wykonania Orzeczeń i Probacji w Ministerstwie Sprawiedliwości, od 2010 r. starszy kurator zawodowy wykonujący orzeczenia w sprawach rodzinnych i nieletnich. W swoim wieloletnim doświadczeniu zawodowym zajmowałem się sprawami związanymi z wykonywaniem władzy rodzicielskiej, demoralizacji nieletnich, a także prowadziłem nadzory nad realizacją kontaktów z dzieckiem, podczas których stykałem się z szeroko pojętą problematyką tego zagadnienia. Aktualnie udzie­lam porad praw­nych z zakresu prawa rodzin­nego, a także biorę udział w spra­wach sądo­wych klientów. Kon­takt: 604 092 158 e-mail:@ Ten wpis został opublikowany w kategorii Przepisy prawa. Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika. Zanim staniesz oko w oko z rodzicami i zaczniesz przekonywać ich do kupna nowego pupila, proponuję zrobić szczery rachunek sumienia. 1) Czy w natłoku codziennych obowiązków i zajęć naprawdę masz czas na zajmowanie się zwierzęciem? 2) Czy jesteś w stanie poświęcić część swojego kieszonkowego na pupila i zrezygnować z przyjemności, by np. opłacić jego leczenie? 3) Jesteś pewny/a, że zwierzak nie jest tylko chwilową zachcianką, która niedługo zupełnie minie? 4) Co z nim zrobisz, gdy wyjedziesz na wakacje (z całą rodziną czy też sam/a ze znajomymi/na kolonię etc.)? 5) Kto pokryje koszty ewentualnych zniszczeń (wszak to GRYZONIE, więc trzeba się liczyć z pogryzionymi meblami, ubraniami i kablami)? 6) Co stanie się ze zwierzątkiem, gdy okaże się, że ktoś z rodziny ma na nie alergię? Jeśli w okamgnieniu odpowiedziałeś/aś na pytania 1-3 twierdząco, a na resztę szybko znalazłeś/aś odpowiedzi, przejdź do dalszej części tekstu. :)Jak przekonać rodziców do posiadania zwierzątka? wykaż się wiedzą teoretyczną o zwierzątku (informacje znaleźć można w książkach, filmach, w internecie na stronach internetowych, blogach i forach). Ze swojej strony pragnę polecić przede wszystkim główne fora internetowe dla danego gatunku, na których informacje są rzetelne i sprawdzone- ponieważ wypowiadają się tam właściciele owych zwierząt, mający niekiedy wieloletnie doświadczenie. nie gryzonie, ale również często posiadane zwierzaki domowe- króliki: weź na siebie wszystkie obowiązki: sprzątanie, karmienie, opiekę i zabawę z gryzoniem tak, by dla rodziców posiadanie zwierzątka nie oznaczało kolejnych obowiązków domowych. zaproponuj kupno zwierzęcia, klatki (czy też innego miejsca zamieszkania pupila) i wszystkich akcesoriów z własnej kieszeni. Jeśli jest to niemożliwe, możesz poprosić rodziców o dołożenie się do wydatków lub kupno w ramach prezentu, np. na urodziny czy święta. W okresie letnim można również podjąć pracę (roznoszenie ulotek czy zbieranie owoców), by zarobić pieniądze. obiecaj, że comiesięczne koszty utrzymania (karma, ściółka etc.) będą opłacane z kieszonkowego. Jeśli nie dostajesz kieszonkowego, najlepiej byłoby przedstawić krótki kosztorys miesięcznych wydatków (nie zaniżając go!) tak, by rodzice wiedzieli, na co "się piszą". nie ukrywaj przed rodzicami kosztów dodatkowych, które wiążą się z wizytami u weterynarza, kosztami leczenia czy akcesoriami dla zwierzątka typu domek, hamak, kołowrotek, które co jakiś czas trzeba wymieniać. Mogą poczuć się oszukani, gdy prawda wyjdzie na jaw i nie pozwolić Ci na kolejne gryzonie w domu. nie zaniżaj kosztów! Jeśli nie masz wystarczającej ilości środków finansowych, wstrzymaj się. Trzymanie zwierzęcia stadnego pojedynczo, w za małej klatce, karmienie go karmami na wagę nie ma najmniejszego sensu! Chyba nie po to chcesz mieć gryzonia, by skazać go na więzienie? przekonaj ich, że chęć posiadanie gryzonia nie jest jedynie chwilową zachcianką. Co jakiś czas napomykaj im, co ciekawego się ostatnio o danym gatunku dowiedziałeś/aś, ustaw na tapecie obrazek ze zwierzakiem, ale nie bądź zbyt natarczywy/a, bo może to wywołać efekt zupełnie odwrotny od zamierzonego. Jeśli rodzice nie zgadzają się, możesz z nimi dyskutować: w zamian za zgodę na posiadanie pupila, możesz obiecać poprawę ocen, pomaganie w obowiązkach domowych lub coś, co zaproponują sami rodzice. należy pamiętać o ważności kompromisu. Jeśli rodzice nie zgadzają się np. na szczurki, na które mama reaguje paniką i nie czuje się w ich obecności komfortowo, podyskutuj o innych gryzoniach, które podobają się całej rodzinie i mają podobne wymagania. A jeżeli rodzice proponują kupno zwierzaka dopiero po zakończeniu roku szkolnego, tak, byś nie zaniedbał/a szkoły, nie buntuj się. Czas szybko minie, a Ty w trakcie oczekiwania możesz zdobyć jeszcze więcej przydatnych informacji o przyszłym pupilu. ;) jeżeli kontrargumentem rodziców jest brak pieniędzy, to ciężko jest z tym dyskutować. Skoro czytasz ten post, to oznacza, że wciąż mieszkasz z rodzicami i jesteś od nich zależny finansowo. W tej sytuacji niestety, ale odradzam kupno zwierząt. Nie ma sensu próbować na siłę uszczęśliwić samego siebie i jednocześnie skazać zwierzę na złe warunki. Być może w niedługim czasie sytuacja finansowa rodziny poprawi się albo wkrótce sam/a będziesz mógł (mogła) pracować i kupić pupila za własne pieniądze. Czasami cierpliwość to klucz do sukcesu. drugim najgorszym kontrargumentem jest "nie, bo... nie". Czasami rodzice nie zgadzają się ot tak, bez powodu. Najczęściej jednak za tym stwierdzeniem czekają konkrety, tylko rodzice nie chcą ich ujawnić, by uniknąć dalszej dyskusji. W takiej sytuacji należy poczekać, aż rodzice będą w dość dobrym humorze (nie gdy zmęczeni wracają z pracy, a tu jeszcze ich dziecko chce im dołożyć kolejnych obowiązków domowych i wydatków) i szczerze z nimi porozmawiać, jak osoba dojrzała: bez krzyków, płaczu, wymuszania. Poproś o przedstawienie obaw i postaraj się rozwiać je za pomocą sensownych argumentów. Życzę powodzenia w przekonywaniu rodziców. :) zapytał(a) o 15:35 Jak przekonać rodziców na wyjście na imprezę do klubu? Sprawa jest taka, że kiedyś już chciałam iść na imprezę z koleżankami do klubu, ale rodzice mi nie pozwolili. bo "będę mieć jeszcze czas na imperzy". Mam 17 lat... I większość moich znajomych chodzi od czasu do czasu na imprezy, nie to, że co tydzień gdzieś ale chociaż raz na kilka miesięcy. Ja chciałabym wyjść gdzieś choć raz na rok... Argumenty, że idę przecież ze znajomymi, których moja mama zna, że zna nawet ich rodziców, że nawet tata lub któryś rodzic z moich znajomych może mnie zawieść/odwieść, że nawet o północy mogę już opuścić imprezę to nic nie działa. Bo moja mama rozmawiała z osobami, które "w życiu nie puściły by swojej córki na imprezę do klubu". A są to osoby, które mają dzieci młodsze ode mnie. Bo przecież "Karolina nie chodzi na żadne imprezy". Ja też i co z tego mam? Już jest mi nawet głupio mówić, że może jednek teraz pójdę i dawać nadzieję osobom z którymi mam iść, a później, ze jednak nie i wymyślać historie dlaczego nie mogę iść. Bo przecież tak trudno powiedzieć "Mama mi nie pozwoliła". Mam 17 lat, a na prawdę uważają mnie, że gdziekolwiek bym nie poszła zaraz ktoś mnie napadnie i porwie i bóg wie co zrobi. Mam już dość, chcę się trochę usamodzielnić, ale oni cały czas trzymają mnie pod kloszem. Co mam zrobić? Mam ochotę się zbuntować, ale to raczej do niczego nie doprowadzi. Już nie mam pomysłów. To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 15:44: A ja nie zgodzę się z pierwszą odpowiedzią. Fochy, bunty to rodzaj niedojrzałej dziewczyny, która tupnie nogą, bo chce coś mieć. Powinnaś porozmawiać na spokojnie z rodzicami, jak na swój wiek, bo prawda jest taka, że za chwilę jesteś ja pierwszy raz szłam na imprezę, mój tata wziął numer mojego przyjaciela, z którym poszłam. Powiedz, że stale będziecie w kontakcie. Że będziesz odpisywać na każdego sms-a, żeby było wiadmo, że jest OK. Możecie z mamą też ustalić taki szyfr, żeby było wiadomo, że to ty piszesz. Np. pod koniec zdania piszesz spację i kropkę. Coś takiego: [TEKST .] zamiast [TEKST.]. W nagłym wypadku, jeśli nie odpisałabyś po jakimś czasie zadzwoniłaby do przyjaciela. Twoja mama musi mieć z tobą kontakt, chociażby przez nadzieję, że pomogłam :-) Odpowiedzi Proponuje jednak bunt , bo jak widzisz nic innego nie działa. Po prostu pójdź, pokaż im , że jesteś prawie dorosła i to ty zaczynasz decydować sama o sobie : ) Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub piotrek zapytał(a) Odpowiedz Odpowiedzi 1 0 Adam odpowiedział(a) 6 lat temu Na pewno nie ma uniwersalnej metody. Warto wcześniej zaplanować sobie podróż (noclegi, transport, loty), a następnie pokazać cały plan podróży. Później dawać znać, że "żyjemy". :) Wpisz swoją odpowiedź Imię E-mail Captcha *

jak przekonać rodziców na wyjście ze znajomymi